Vroeg kinderlijk trauma

Het lastige is dat deze trauma’s niet of nauwelijks bewuste herinneringen vormen die je onder woorden kan brengen tijdens gesprekstherapie. Omdat vroegkinderlijk trauma wordt gevormd in een ontwikkelingsfase waarin een veilige hechting wordt opgebouwd en het begrip van taal nog nauwelijks aanwezig is, merk je de effecten hiervan op een niet-bewuste manier, via heftig of ongewoon gedrag dat je zelf vaak niet zo goed snapt. Dit gedrag doet zich vooral voor binnen een relationele of sociale context, als iets dan niet “ veilig” voelt kan er buitensporig worden gereageerd. En worden er heftige gevoelens zoals bijvoorbeeld boosheid, verdriet of eenzaamheid ervaren die eigenlijk helemaal niet zo goed passen bij de situatie die zich voordoet. Of het tegenovergestelde, waardoor er juist afsluiting van gevoelens ontstaat, bevriezing, ook wel dissociatie genoemd. Ook gevoelens van zelfhaat en diepgewortelde schaamte komen voor. Deze reacties zijn een gevolg van een trigger; een aspect van de situatie in het hier en nu herinnert dan (lichamelijk, dus zonder dat je hoofd het in de gaten heeft) aan de situatie toen je nog heel jong was.

In tegenstelling tot wat vroeger gedacht werd, valt deze vorm van trauma wel degelijk te behandelen. Er bestaan verschillende manieren voor. Zorg dat je in ieder geval iemand consulteert die hier kennis over heeft en ook over het bieden van veiligheid en voorkomen van dissociatie. Iemand die bovendien de signalen/sensaties die het lichaam aangeeft in de therapie betrekt.